1. Zocha izbę zamiatała...

KRAKÓW...

   Sprzątanie to rzecz, której blondynka nienawidziła najbardziej. Zawsze kiedy miała cokolwiek zrobić w pokoju jakimś dziwnym trafem znajdywała coś bardziej niecierpiącego zwłoki do roboty. Tym razem np. liczyła pole powierzchni pizzy o średnicy 60cm w celu sprawdzenia czy ma większą powierzchnię niż dwie pizze o średnicach 30cm. Ot tak, żeby sprawdzić co jest bardziej opłacalne. Wymówki wymówkami ale porządek sam się nie zrobi. Brunetka zaczęła zbierać wszystkie niepotrzebne rzeczy z podłogi, która w końcu zaczynała pokazywać, że zrobiona jest z paneli. Zośka doskonale wiedziała jak wyprowadzić z równowagi przyjaciółkę więc postanowiła zacząć swoją rolę w małym przedstawieniu wokalno-artystycznym... 

Adela już zakłada suknię cienką...
Na wiosnę kwiatki rosną
i kwitnie miesiąc maj.
Gdy spytasz ją: dla kogo ta sukienka?
"Dla kochasia, który odszedł w siną dal".

W siną dal, w siną dal,
to dla kochasia, który odszedł w siną dal.
W siną dal, w siną dal,
to dla kochasia, który odszedł w siną dal.

 Talentu wokalnego nie posiadała żadna z nich więc śpiewanie jednej było męką dla drugiej. 

- Japa szczylu! - warknęła blondynka śmiejąc się, po czym zaczęła swoją kwestię z nieukrywaną radością. - Biorąc pod uwagę Twoją obecną sytuację to chyba w końcu piosenka mi pasuje nie sądzisz? - zapytała z cwanym uśmiechem i biorąc do ręki flamaster, który pełnił rolę mikrofonu zaczęła śpiewać na całe gardło...

Zocha,Zocha,Zocha izbę zamiatała
I Ma i Ma i Macieja zawołała
Zocha izbę zamiatała i Macieja zawołała

Maciej,Maciej,Maciej chłopak pracowity
Przyle,przyle,przyleciał na głos kobity
Maciej chłopak pracowity,przyleciał na głos kobity

  Nagle przestała śpiewać i stanęła prawie na baczność patrząc z przerażeniem w kierunku drzwi. Jej przerażenie oczywiście było tylko chwilowe, bo to była Adela...

- Rzeczywiście. Ładnie ubrany ale zero kultury. Skoczkowie nie umieją pukać w drzwi? To nie skocznia! - warknęła.

Brunetka natychmiast odwróciła się w kierunku wejścia do pokoju i widząc Maćka rozdziawiła lekko usta. 

- Gdyby ktoś tak uparcie nie usiłował zarzynać żadnego stworzenia mogłybyście usłyszeć pukanie. - powiedział uśmiechając się z zadowoleniem i rozbawieniem w jednym.

- Trzymaj mnie bo przysięgam, że moje tipsy wylądują na Jego wykremowanej buźce!

- Hej, hej, Adelka... spokojnie. - przyjaciółka chwyciła Ją za rękę, która była w niebezpiecznej dla bruneta pozycji. - Wyluzuj. Maciek już wychodzi. -  powiedziała spokojnie i podeszła do chłopaka śmiejąc się z reakcji współlokatorki. Zdziwiony tym co się właśnie stało ze strachem w oczach patrzył na blondynkę pokazującą mu środkowy palec.

 Brunetka pociągnęła Go za rękę i wyszli z pokoju. Odwróciła się do Niego i ciągle się uśmiechając popatrzyła na bruneta.

- Już wiem dlaczego jesteś taka wredna. Mieszkasz z potworem i musiałaś się dostosować. Egzamin zdany na 5. - powiedział cicho żeby przypadkiem nie usłyszała tego blondynka będąca za drzwiami.

- Wyluzuj. Adelka to dziewczyna do rany przyłóż tylko nie warto wchodzić Jej w drogę. A już na pewno nie krytykować Jej talent wokalny. - powiedziała szczerze. - Chodź, nie będziemy gadać na korytarzu. Masz ochotę na sernik? Bo ja straszną. - powiedziała i nie czekając na Jego odpowiedź ruszyła w stronę windy. Zdezorientowany Jej "dziwnym", bo miłym stosunkiem do Niego poczłapał za Nią bez słowa. 

  Siedząc w pobliskiej kawiarni przy serniku i kawie milczeli. Co chwilę na Nią zerkał nie mogąc się nadziwić, że ta delikatna dziewczyna o twarzy aniołka i oczach pięknych jak Adriatyk może być tą wredną motocyklistką, z którą miał wątpliwą przyjemność podejść do egzaminu. Zwłaszcza, że dziś wyglądała zupełnie inaczej. Włosy miała upięte w wysokiego kucyka, delikatny makijaż i kolorowa sukienka w kwiaty zupełnie nie pasowała do kogoś kto jeszcze 3 dni wcześniej cały w skórze jechał na motorze jak jakiś świr. 

- Masz siostrę bliźniaczkę? - zapytał w końcu nie mogąc wytrzymać ciszy panującej pomiędzy Nimi. Popatrzyła na Niego z zainteresowaniem.

- Czemu pytasz?

- Bo mam wrażenie, że to nie z Tobą zdawałem egzamin. - stwierdził.

- Czemu? - zapytała ponownie.

- Bo jesteś miła?

- Zawsze jestem miła. - wzruszyła ramionami.

- Ok. W takim razie mam rozdwojenie jaźni. A w Twoim ciele jest kosmita i Zośki tam nie ma.

- Nie przechodziliśmy na Ty, Panie Skoczek Narciarski. - zauważyła i spojrzała na Niego groźnie.

- Ha! Wiedziałem, że wrócisz. - powiedział z zadowoleniem. 

 Dziewczyna wyciągnęła z torby, która pojawiła się obok Niej sam nie wiedział skąd zeszyt i długopis. Spojrzała na Niego i zadała pierwsze pytanie.

- Jakiej cechy u siebie nienawidzisz?

Popatrzył na Nią zdziwiony.

- To trudne pytanie. - zauważył.

- Co nie zmienia faktu, że potrzebuję Twojej odpowiedzi.

- Nie wiem... Nie wiem czy jest w ogóle taka cecha. - powiedział bez namysłu.

- Czyli zadufany w sobie egocentryk. - zanotowała z lekkim uśmiechem wiedząc jak Go to zdenerwuje.

- Wcale nie! - oburzył się. - Mam wiele cech pozytywnych, lubię pomagać ludziom i jestem otwarty na świat.

- Chwalipięta o wysokim ego, którego podrażnienie powoduje niekontrolowany wybuch. - kontynuowała.

- Przestań! Odwracasz kota ogonem i robisz ze mnie kogoś kim nie jestem!

- Widzący winę we wszystkich dokoła oprócz siebie. - dopisała śmiejąc się pod nosem.

- Świetnie jeszcze napisz, ze jestem szowinistą,bo uważam, że kobietom nie powinno się dawać prawa jazdy.

- Obrażalski szowinista. - zakończyła. Spojrzała na Niego. - Tak, chyba mi wystarczy. - powiedziała z uśmiechem. Pokręcił głową.

- Dobrze się bawisz? - zapytał widząc jak brunetka poprawia sobie humor drażniąc Go co chwilę.

- Już poznałeś moją pierwszą cechę. Uwielbiam denerwować ludzi. Nie znoszę tego u siebie ale to czasem zwycięża z rozsądkiem. - uśmiechnęła się milo. Wydarła kawałek kartki z zeszytu i położyła na stoliku podsuwając Mu Ją pod dłoń. - Dzisiaj już nie mam dla Ciebie więcej czasu ale zadzwoń to jakoś się zgadamy. W końcu pasuje zdać ten nieszczęsny egzamin. - powiedziała i odeszła od stolika. Zerknął na karteczkę na której widniał numer telefonu i podpis "Wredna Zocha". Uśmiechnął się do siebie i dopił kawę...

INNSBRUCK...

  Szatyn ponownie zerknął przez ramię na ekran komputera blondyna i z zainteresowaniem czekał na kolejny ruch przyjaciela. 

- Wziąłeś sobie moją radę do serca i szukasz samobójcy do ocalenia? - zapytał. 

- Rozczaruję Cię. Nie szukałem takiego forum.

- Więc co to? - zapytał.

Blondyn ponownie usłyszał chrupanie koło ucha.

- Zabrzmi to jakbym mówił do kobiety ale Greg... nie trzymasz się diety i będziesz gruby. - powiedział poważnie.

- Kochanego ciałka nigdy za wiele. - powiedział z zadowoleniem szatyn.

- Tylko żebyś potem nartami po skoczni nie rzucał.

- A niby czemu miałbym to robić?

- Bo spadniesz jak kamień prosto na bulę z tymi malutkimi choineczkami co są ułożone w ten napis...

- Dobra, zrozumiałem. - wywrócił oczami a blondyn się zaśmiał. - Thomas nie odmawiaj mi jedynej przyjemności jaka mnie tutaj spotyka.

- A Sandra? - zapytał.

- Powiem jeszcze raz, nie odmawiaj mi jedynej przyjemności jaka mnie tutaj spotyka. - powtórzył.

- To po co z Nią jesteś? - zapytał patrząc na przyjaciela.

- Z nudów. - wzruszył ramionami.

- A z Nią się nie nudzisz... - stwierdził z powątpieniem.

- Czasem powie coś...

- Czasem? Buzia Jej się nie zamyka. Jeszcze żeby to to coś mądrego mówiło... Sorry Gregor ale nie znoszę Twojej dziewczyny.

- Nie musisz. Moją żonę będziesz uwielbiał. - puścił przyjacielowi oko.

Blondyn wrócił do komputera. Wpisał kilka danych osobowych i był w sieci. 

- To powiesz mi co Ty tam w tym internecie robisz? - zapytał z zaciekawieniem.

- Staram się komuś pomóc.

- W jaki sposób?

- Nieważne. Greg czy ja wyraźnie mówię? - zapytał skupiając się na pytaniach w kwestionariuszu.

- Całkiem. A co?

- Tak tylko pytam. - wzruszył ramionami.

- Ej... co Ty tam będziesz robił? No mów! - rozkazał zbliżając się do przyjaciela...

KRAKÓW...

  Siedziały przed laptopem przeglądając sylwetki osób zalogowanych na stronie oferującej internetową pomoc w nauce języka. 

- A jak trafisz na jakiegoś zboczeńca co Ci się będzie rozbierał przed kamerką? - spytała z niepokojem blondynka.

- Nie ma takiej opcji. 

- Dobra to wyjaśnij mi zasady jeszcze raz. Szukasz sobie lektora języka niemieckiego i do niego piszesz tak?

- Coś w tym stylu. Przeglądam oferty i jak któryś mi się spodoba to pisze do niego maila. Potem czekam na odpowiedź. Mailowo ustalamy sobie godziny w jakich jesteśmy dostępni i kolejne spotkanie jest już na Skype. 

- Maile piszesz po angielsku?

- Tak. Trochę liznęłam niemieckiego ale wolę nie ryzykować kompromitacją na samym początku.

- No i na tym Skype się spotykacie i co?

- I się nie widzimy. Kamerki są wyłączone żebyśmy mogli się skupić na kwestii mowy. Dzięki temu mamy pierwszy temat do pierwszej lekcji czyli opisywanie siebie na wzajem.

- I ile się tak nie widzicie?

- Wg zasad z tej strony, jeżeli jesteśmy na półrocznym kursie to nie powinniśmy się widzieć przez co najmniej 4 miesiące.

- Matko... i nie wiesz z kim masz do czynienia. To trochę przerażające. - stwierdziła blondynka.

- A mi się wydaje, że właśnie to jest w tym interesujące. Możesz poznać prawdziwego człowieka. I nie bierzesz pod uwagę Jego wyglądu. Pierwsze wrażenie jest trochę przytępione i skupiasz się na rozmowie.

- Ja tam był wolała widzieć z kim gadam. Dobra masz już kogoś na oku?

- Jest taki jeden.

- Facet czy babka?

- Facet. Pisze, że jest Austriakiem. To nawet lepiej, bo niemiecki w Austrii jest specyficzny.

- Co jeszcze pisze?

- Że jest otwarty i chętny do pomocy.

- Dziwak. - skwitowała blondynka.

- Pisze, że wydaje mu się że ma ciekawą osobowość i jest pozytywnie nastawiony do świata.

- Ćpun.

- Adelka a jak to jest jakiś przystojny milioner, który z nudów chce pomóc komuś innemu? - spytała żartobliwie.
- I okaże się Twoim księciem z bajki? - oczy blondynki zaświeciły się. Była dziewczyną kochającą mówić wszystkim dokoła "Fuck Off", ale gdzieś tam w głębi czaiła się w Niej dusza romantyczki.
- Albo mrocznym rycerzem. - zauważyła brunetka.
- Że taki Lord Vader?
- Vader ale za czasów Anakina. - wyszczerzyła się.

- No to pisz do Niego! A ja zrobię kakao...

***********************************************************************************

Witajcie Kochane :)

Po pierwsze dziękuję za tak miłe przyjęcie tego opowiadania :*

To bardzo mnie motywuje :)

Mam nadzieję, że Was nie zawiodę.
Ann! Wiem, że znów zrobiłam to samo i zamiast dodać rozdział za parę dni dodaję na następny dzień ale szanowny Rektor zrobił nam jutro dzień wolny więc wciągnęło mnie w bloga :P

Kolejny prawdopodobnie już jutro :P

Buziole :*