38. Przełamanie...

AUSTRIA, INNSBRUCK…

            Siedziała przy stole wpatrując się w jeden punkt. W głowie miała tylko to co wydarzyło się ubiegłej nocy. Nie mogła przestać o tym myśleć. Pojawiało się milion pytań. Co teraz? Czy Thomas komuś powie? Co zrobi? Jeśli wygada Manuelowi wszystko runie. Cała Jego terapia pójdzie na marne, cały sekret się wyda i z kadry wyleci i On i Ona i Heinz. A jeśli Thomas pomyśli, że ta noc była równoznaczna z tym, że kończy z Fettnerem? Żołądek skręcał Jej się za każdym razem kiedy o tym myślała. Każdy sygnał przychodzącego połączenia do Manuela wprawiał Ją w drżenie.

- Zosieńko dlaczego nic nie jesz? Nie smakuje Ci? – usłyszała głos matki. Spojrzała na Nią lekko zdezorientowana a potem zerknęła na własny talerz pełen mięsa i nie ruszonych ziemniaków. Wzięła do ręki widelec i spróbowała sałatki.

- Kochanie wszystko w porządku? – zapytał siedzący obok Niej brunet. Spojrzała na Niego ale nie mogła znieść tego wzroku. Wwiercał się w Nią chcąc poznać Jej myśli. Pokiwała głową.

- Jakoś… nie jestem głodna. – powiedziała. – Muszę się położyć. Nie najlepiej się czuję. – powiedziała i wstała od stołu. Miała gdzieś, że zostawia bruneta samego na pastwę Adeli i swojej mamy. W końcu sam się wprosił na ten obiad. Nie chciała Go tu. W ogóle Go nie chciała… Poczuła jak ktoś kładzie się obok Niej i obejmuje Ją ramieniem. Zadrżała. Nie chciała żeby Ją dotykał. Nie tak. Nie Ją. Nie On. Zamknęła oczy.

- Co jest? – zapytał.

- Czemu to robisz? – spytała.

- Co robię? – zdziwił się.

- Czemu tkwisz w związku bez jakiegokolwiek uczucia? – odwróciła się w Jego stronę i spojrzała w oczy.

- Wierzę, że coś z tego będzie. Że z czasem coś do mnie poczujesz, a kiedyś może nawet pokochasz. – odparł poważnie.

- Thomas kiedyś skończy karierę. Wtedy Cię zostawię. – oznajmiła. Uśmiechnął się lekko.

- Do tego czasu będziemy już małżeństwem z dzieckiem. – stwierdził pewnie. Jej oczy rozszerzyły się do granic możliwości.

- Ty chyba sobie ze mnie żartujesz.

- Dlaczego? To chyba normalna kolej rzeczy prawda?  - zapytał błądząc dłonią po Jej ciele. – Właściwie to… zawsze chciałem mieć dużą rodzinę. Kilkoro dzieci, może nawet czwórkę… - uśmiechnął się. – Patrząc na Lilly zazdroszczę Thomasowi. A teraz Gregor i Adela… - spojrzał na Nią z czymś takim w oczach, że przestraszyła się. –Może i My…

- Wybij to sobie z głowy. – warknęła. – Doskonale wiesz, że Cię nie kocham, a przez to co robisz straciłam do Ciebie całą sympatię. – dodała. – I weź tą rękę ze mnie. – zakończyła. Jego uśmiech zniknął a na twarzy pojawiła się złość. Zamiast usunąć dłoń z Jej ciała przesunął ją wyżej i przyciągnął brunetkę do siebie. – Manu co Ty robisz? Nie ma tutaj nikogo więc nie musimy udawać.

- Kto powiedział, że udaję? – zapytał. – Skoro jesteśmy razem to chyba mam prawo się do Ciebie zbliżyć.

- Chyba nie myślałeś że będę z Tobą sypiać?! – prawie pisnęła. Przez chwilę nic nie mówił. Patrzył na Nią uważnie. – Manu… - zaczęła ale nie wiedziała nawet jak skończyć. – Nie będę z Toba sypiać. – oznajmiła.

- Układ był inny. – powiedział w końcu.

- Nie mogę… ja… po prostu… to jest… - motała się.

- To jest nieodłączna część związku. – oświadczył i złożył na Jej ustach czuły pocałunek. W tym momencie rozdzwonił się Jej telefon. Natychmiast oderwała się od bruneta i odebrała nawet nie patrząc kto dzwoni.

- Słucham. – usiadła na łóżku.

- Za 5 minut przed Twoim blokiem. – usłyszała poważny głos szatyna po czym się rozłączył. Serce stanęło Jej w gardle. Był tylko jeden powód, dla którego chciałby z Nią się spotkać. A przynajmniej Jej się teraz tak wydawało. Thomas powiedział Mu o wspólnej nocy. A wiadomo, że szatyn uważał Ją już za niegodną niczego i nikogo łamaczkę serc. Wstała z łóżka i ubrała skórzaną kurtkę rozpuszczając związane włosy.

- Idziesz gdzieś? – zapytał. Z tego wszystkiego zapomniała o Jego obecności w pokoju.

- Tak. Heinz chce czegoś ode mnie. Gregor zaraz tu będzie. – powiedziała.

- Gregor? Ja też mogę Cię zawieźć. – oznajmił.

- Gregora też wzywał. – poprawiła makijaż i odwróciła się w Jego stronę. – Idę. Rób co chcesz. – machnęła ręką wychodząc z pokoju.

- Czekaj. – zatrzymał Ją w drzwiach. – Ta rozmowa nas nie ominie. – stwierdził pewnie. – Poczekam aż wrócisz. – oświadczył.

- Nie wiem, o której wrócę.

- I tak poczekam. – dodał i cmoknął Ją w usta. Przechodząc przez salon tylko krzyknęła, że wychodzi.

- Zocha czekaj! – usłyszała głos blondynki, która stanęła zaraz za Nią.

- Co jest? – zapytała.

- Musimy porozmawiać. – oznajmiła poważnie.

- Czemu wszyscy chcą dzisiaj o czymś gadać? – zirytowała się. – Przepraszam. Coś się stało? – spytała.

- Wczoraj wieczorem chciałam do Ciebie oddzwonić ale dzwoniłaś z innego numeru. – zaczęła blondynka.

- Mój telefon się rozładował. – wyjaśniła wymijająco. – I co z tego?

- Zadzwoniłam pod ten numer. – oznajmiła blondynka patrząc smutno na przyjaciółkę. Brunetka uważnie na Nią spojrzała.

- I? – drążyła.

- Kobieta powiedziała, że dzwoniono z pokoju wynajętego przez Thomasa. – zakończyła. – Zocha co Ty robisz? – spytała. – O co tu chodzi? Jesteś z Manuelem a sypiasz z Morgim? Nie rozumiem tego. Przecież Ty nie jeździsz na dwa fronty. – pokręciła głową. Oczy brunetki lekko się zaszkliły.

- Nie mów o tym nikomu. – powiedziała. – Nie wiem o której wrócę. – oznajmiła.

- Jedziesz do Niego? – zapytała. – A co z Manu? – zdziwiła się zachowaniem przyjaciółki.

- Jadę do Heinza. Jak wrócę to pogadamy. – cmoknęła przyjaciółkę w policzek i wyszła z mieszkania.

„Świetnie. Adela już wie, więc tylko kwestią czasu jest kiedy dowiedzą się inni.” – pomyślała.

„Noo a teraz czeka Cię opierdol od Jego Sprawiedliwości Gregora Schlierenzauera.” – dodała podświadomość.

   Wsiadła do czarnego samochodu i nie patrząc na szatyna zaczęła mówić…

- Mów co masz mi do powiedzenia. – zaczęła. – Że co? Że jestem dziwką i sypiam z kim popadnie? Że krzywdzę Thomasa bardziej niż kiedykolwiek? Że wspólna noc to największy błąd jaki popełniliśmy i to moja wina? – zadawała pytania jak katarynka. Szatyn ruszył spod bloku i przerwał Jej.

- Możesz się na chwilę uciszyć? – zapytał. Zrobiła to ale nadal nie parzyła na Niego. – Po pierwsze to, że krzywdzisz Thomasa i sypiasz z kim popadnie już ustaliliśmy. – zaczął, powodując na Jej twarzy grymas zawodu. Nie chciała, żeby tak o Niej myślał. Bo to nie była prawda. – Po drugie nie mam pojęcia o czym Ty mówisz. A po trzecie…

- Czekaj… to nie chcesz mnie opierdzielić za… - przerwała. – Po co mnie wyciągnąłeś z domu? – zapytała.

- Miałaś mi pomóc z pierścionkiem. – oznajmił i spojrzał na Nią na chwilę. Odetchnęła z ulgą. Czyli nie wiedział. Pokręciła głową z lekkim uśmiechem.

- No tak. Zapomniałam. – walnęła się dłonią w czoło.

- Skoro to już mamy ustalone to jest jeszcze jedna rzecz, którą chciałbym wiedzieć tak dla jasności… - zaczął.

- Strzelaj. – stwierdziła z uśmiechem.

- O jakiej wspólnej nocy mówiłaś? – zapytał. Zatkało Ją.

„Myśl!” – krzyczała podświadomość.

- Patrz na drogę. – upomniała Go.

- Mam podzielną uwagę. – kontynuował. – Więc? – dopytywał.

- To nie jest Twoja sprawa Gregor. – powiedziała cicho.

- Thomas to mój przyjaciel. Najlepszy. Nie zamierzam patrzeć jak dalej Go krzywdzisz. Nadal Ci mało?! – warknął zdenerwowany.

- O niczym nie masz pojęcia więc się nie odzywaj! – tym razem to Ona wybuchła.

- Dzisiejszą noc spędził z Tobą tak? – zapytał wprost. Nie odezwała się. – Nie mogę Cię odsunąć od Adelki… - zaczął. – Mam wrażenie, że jesteś dla Niej najważniejsza na świecie. – kontynuował. – Ale proszę Cię tylko o jedno… - spojrzał na Nią poważnie. – Zostaw Thomasa w spokoju. Pozwól Mu ułożyć sobie życie w miarę normalnie. Z kimś kto będzie z Nim i dla Niego. – zakończył.

  Nie odezwała się. Spojrzała w drugą stronę żeby tylko nie pokazać łez jakie wypływały z Jej oczu w tym momencie. I co w takiej sytuacji mogła zrobić? Niewiele. Pozostało jedynie poddanie się. Ulegnięcie sytuacji. Spełnienie oczekiwań wszystkich dokoła. Oczekiwań Gregora, oczekiwań Manuela, oczekiwań pozostałych z drużyny, których dezorientacja sięgała zenitu… Pozostało dokopanie blondynowi jedną konkretną rozmową. Wyciągnęła telefon i wybrała Jego numer. Nie zważała na obecność szatyna obok. Blondyn odebrał po drugim sygnale.

- Czytasz mi w myślach. – zaczął. – Właśnie miałem do Ciebie dzwonić… Nie mogę przestać myśleć o tym co się stało Zośka… - zamknęła oczy i westchnęła.

- Thomas… - zaczęła a szatyn uważnie się Jej przyglądał. - Spotkajmy się dzisiaj wieczorem, musimy porozmawiać. – powiedziała.

- Gdzie i o której? – zapytał.

- 18.00 tam gdzie wczoraj. – zaproponowała.

- Wszystko w porządku? – zapytał ze słyszalną troską w głosie. – Mam się bać tej rozmowy? – zapytał ponownie.

- Chyba czas sobie wszystko wyjaśnić. – powiedziała tajemniczo.

- Będę czekał w tym samym pokoju. – powiedział i rozłączył się. Odetchnęła z ulgą. Samochód zatrzymał się przy niewielkim zakładzie jubilerskim.

- Wiesz już jak chcesz się Jej oświadczyć? – zapytała wysiadając z samochodu.

- Wiem. – uśmiechnął się cwanie.

- Pamiętaj, że jest w ciąży. I nie może się denerwować. – przypomniała Mu wchodząc do jubilera.

- Spokojna Twoja rozczochrana…

***

            Czekał już pół godziny a Jej nadal nie było. Co chwilę spoglądał przez okno czy aby nie kręci się gdzieś po parkingu przed hotelem. Denerwował się. Poważna rozmowa to nigdy nie jest dobry znak. I co miało oznaczać zdanie „czas sobie wszystko wyjaśnić”? Przecież poprzedniego wieczora wyjaśnili sobie wszystko… A może jednak nie? Drzwi do pokoju otwarły się i po chwili brunetka pojawiła się obok blondyna. Była wyraźnie przygnębiona. Czymś zmartwiona i jakby nieobecna. Uśmiechnął się na Jej widok. Podszedł bliżej i już chciał Ją objąć kiedy stanowczo się odsunęła. Zdziwiony spojrzał na Nią nie wiedząc o co chodzi.

- Musimy porozmawiać Thomas. – oznajmiła patrząc na Niego poważnie. Usiadła na łóżku. – Usiądź obok mnie, proszę. – powiedziała a blondyn posłusznie to zrobił. – Nawet nie wiem jak mam zacząć… - westchnęła. Uśmiechnął się lekko ironicznie i pokręcił głową.

- Czyli jednak. – stwierdził. Spojrzała na Niego ze smutkiem. – Mogłem to przewidzieć. – dodał.

- Powiedziałam Ci wczoraj, że będę z Manuelem. Nie z Tobą. – szepnęła.

- Myślałem, że po tym co się stało…

- To źle myślałeś. – przerwała Mu. – Pociągasz mnie Thomas. – zaczęła. – I tylko dlatego się z Tobą przespałam.

- Mówiłaś, że mnie kochasz i dlatego nie możesz ze mną być. – powiedział. Nie mógł przyjąć do wiadomości, że mogłoby być inaczej. Nie po tym co razem przeżyli. – Nie wierzę, że to nic dla Ciebie nie znaczyło. – pokręcił głową. – Czemu nie chcesz być ze mną szczera? Czemu po prostu nie powiesz mi prawdy? – dopytywał.

- Prawda jest taka, że jestem z Manuelem i jest mi z Nim dobrze. I nie zostawię Go dla Ciebie.

- Nie wierzę w ani jedno Twoje słowo… - przerwał Jej. Chwycił Jej dłonie w swoje i spojrzał Jej w oczy.

- Więc może wczoraj też udawałam?

- Nie. – odparł stanowczo.

- Chcesz szczerości Thomas? – spytała.

- Zawsze.

- Zacznij żyć życiem, w którym nie ma mnie. – powiedziała. – Zapomnij o tym co się stało. Zapomnij o tym co mówiłam. Tak będzie dla Ciebie lepiej. – poprosiła wyswobadzając dłonie z Jego uścisku. Chciała wyjść z pokoju ale zatrzymał Ją Jego głos.

- Dlaczego mnie zniszczyłaś? – zapytał cicho, nadal siedząc na łóżku. Nie patrzył na Nią. Wzrok skupił na swoich dłoniach. – Dlaczego chcesz to robić każdego dnia kiedy będziemy ze sobą pracować? – spytał ponownie. – Teraz wiem jak musiała czuć się Sylvia. – pokręcił głową. – Wiesz co jest najgorsze? – zapytał podnosząc wzrok. Czuła, że jeśli nadal tam zostanie to wybuchnie. Emocje wezmą górę i uczucia zawładną Nią po raz kolejny. – Nie potrafię Cię nienawidzić. A co gorsza nie umiem przestać Cię kochać. – powiedział. – I pewnie jak głupi będę na Ciebie czekał…

- Nie czekaj. Nie ma na co Thomas… Przepraszam. – dodała i wyszła z pokoju uwalniając po drodze łzy. Kiedy wsiadła do samochodu czekającego na Nią pod hotelem kierowca nie odezwał się ani słowem. Czekał aż się uspokoi. Aż wyleje wszystkie łzy. Nie patrzył na Nią. Podał Jej jedynie chusteczki. Bolał Go ten widok. Mimo wszystko bolał. Tylko mimo czego? Przecież to On spowodował to co teraz się dzieje. Oparła głowę o oparcie fotela i zamknęła oczy. – Zabierz mnie stąd. – poprosiła.

- Dokąd? – zapytał pierwszy raz na Nią zerkając.

- Gdziekolwiek. – spojrzała Mu w oczy.

- Kochasz Go bardziej niż mogłoby się wydawać. – stwierdził. Uśmiechnęła się ironicznie.

- Doskonale o tym wiesz. – stwierdziła. – Wiesz też, że spędziłam z Nim noc.

- I co w związku z tym? – zapytał.

- Nie powinieneś teraz lecieć do Związku i o wszystkim opowiedzieć? Zdradziłam Cię Manu. Jakkolwiek to brzmi. – dodała.

- Właśnie Go zostawiłaś. Na dobre. Nie mam po co iść do Związku. – powiedział. Była wściekła. Na Niego i na siebie. Bo to co się działo było zbyt pokręcone. Chore. Tak być nie powinno. – To wszystko nie tak miało być… - westchnął.

- Trochę za późno na takie przemyślenia. – bąknęła.

- Gdyby nie… - zaczął ale przerwał. Walczył ze sobą o coś co nie do końca chciał powiedzieć. – Zależy mi na Tobie. – powiedział w końcu.

- Gdyby Ci zależało nie zmuszałbyś mnie do tego wszystkiego. – westchnęła. – Lepiej nic już nie mów. Po prostu jedź.

- Chcesz jechać do domu? – zapytał cicho.

- Nie. – odparła. W głowie pojawił Jej się obraz Adeli, która zaczęłaby swoje wywody. A na to już siły nie miała. – Jedźmy do Ciebie. – powiedziała. Zerknął na Nią ze zdziwieniem ale nic nie powiedział. Po prostu ruszył. I przez całą drogę milczeli. Jak obcy ludzie. Nie jak para. A kiedy weszli do Jego mieszkania od razu podeszła do barku i nalała sobie alkoholu. Nie powodował, że wspomnienia znikają. Że znika cała miłość, którą darzy blondyna. Że świat wraca do normy i wszystko zaczyna się układać. Ale trochę rozmazuje trud sytuacji i tą beznadziejność jaką czuje w środku. Nie liczyła kieliszków. Po prostu piła. Nie zwracała uwagi na zmartwiony wzrok bruneta.

- Chyba już Ci wystarczy. – powiedział cicho odkładając butelkę na półkę.

- To też chcesz kontrolować? – zapytała lekko bełkocząc. – Może chcesz jeszcze mój kalendarzyk co? – zaśmiała się.

- Zośka usiądź. – przetransportował Ją na łóżko. – Powinnaś się przespać. – powiedział poprawiając poduszkę. – Zaraz przyniosę Ci jakąś wodę.

- Coś Ty się taki troskliwy nagle zrobił co? – zapytała ciągle się głupkowato uśmiechając. – Myślisz, że jak będziesz dla mnie taki dobry to się z Tobą prześpię? – spytała.

- Nie. – odparł poważnie. – Może i nie jestem w stosunku do Ciebie fair ale szanuję Cię i jeśli nie chcesz ze mną sypiać to nie będę Cię do tego zmuszał. – usiadł obok Niej. Spoważniała. Wzrok się wyostrzył. Jakby na chwilę trzeźwiejąc. – Chcę Ci tylko pokazać jak mogłoby nam być razem dobrze. Bez żadnego bagażu. Bez komplikacji.

- Manu… Ty już skomplikowałeś naszą relację. – oznajmiła głaskając Go po policzku. –Dlaczego na siłę chcesz mnie uszczęśliwić? – spytała. – Przecież doskonale wiesz, że kocham Thomasa. I nie przestanę. – oparła głowę o Jego ramię. Pogłaskał Ją delikatnie przytulając do siebie. – Z resztą… teraz to i tak już jest nie ważne. – dodała. – Thomas mnie nienawidzi. – podniosła głowę i spojrzała brunetowi w oczy. – Manu… bądź dla mnie dobry… Nie chcę więcej już cierpieć. – powiedziała z zaszklonymi oczami. A Jego serce właśnie przebił jakiś szpikulec. „Bądź dla mnie dobry…” to jedno zdanie ciągle dźwięczało Mu w głowie. Wiedział ile wycierpiała. Ile przeszła, ile musiała znieść. Ile poświęcić… A On dodawał Jej jeszcze więcej bólu. A przecież nie tego chciał. Poczuł Jej usta na swoich i przez moment zaskoczenie wzięło górę ale po chwili oddał pocałunek. Delikatny. Lekko zdystansowany ale jednak pocałunek. Odsunął się od Niej i spojrzał Jej w oczy.

- Zosia co Ty robisz? – zapytał kiedy próbowała nieudolnie rozpiąć kilka guzików od Jego koszuli.

- Sam powiedziałeś, że to jest nieodłączna część związku. – wzruszyła ramionami. Jej wzrok był pusty. Nic tam nie było. Jakby zgasła na dobre. Nie taki był Jego cel.

- Przestań.  – poprosił. Ujął Jej dłonie i złożył na nich pocałunki.

- Przecież sam tego chciałeś. – powiedziała.

- Nie. – zaprzeczył. – Porozmawiamy o tym jak odpoczniesz. – pocałował Ją w czoło i położył się obok Niej. Lekko zaskoczył Ją tą odmową ale w tym stanie nie była pewna czy cokolwiek będzie jutro pamiętać. Potrzebowała bliskości. Więc po postu się przytuliła. Bo zostały w Nim jakieś resztki godności. Nie to co w Niej. Ale Ona była już tylko pustą marionetką. Bo dzisiejszego dnia wszystko się skończyło. Usłyszała tylko dźwięk telefonu. Poczuła jak brunet delikatnie zsuwa Ją z siebie i wychodzi z aparatem do innego pokoju po czym zasnęła.

   Spojrzał na wyświetlacz i od razu mina Mu zrzedła. Jeszcze kilka dni temu chętnie odbierał telefony od Niej. Teraz…Chciałby cofnąć czas. Ale tego się nie da zrobić. Odebrał.

- I jak Ci idzie? – usłyszał po drugiej stronie słuchawki. Usiadł na kanapie i potarł oczy dłonią.

- Droga wolna. – powiedział.

- Świetnie. Widzisz? Mówiłam, że wszystko się uda. – powiedziała zadowolona.

- Jeszcze nie jest za późno żeby to wszystko odkręcić. – powiedział z nadzieją w głosie.

- A niby po co? Źle Ci? Masz co chciałeś. Nie rób głupot i będzie wszystko na swoim miejscu.

- Ale ja tak nie chcę. – zaczął stanowczo. – To jest nie fair w stosunku do Niej, do Thomasa… Zrozum to są moi przyjaciele…

- Byli. Po tym jak namieszałeś na pewno już nimi nie są. Nie wychylaj się niepotrzebnie. Z czasem dziewczyna Cię pokocha i zapomni o Thomasie a On o Niej. Już moja w tym głowa.

- Nie podoba mi się to.

- I nie musi. Mam Ci przypomnieć co możesz stracić jeśli coś się wyda? – zapytała. Nic nie odpowiedział. – Więc trzymaj język za zębami. Dobranoc Fettner…

****************************

Cześć i czołem!

Wróciłam!

Allllle było faaaajnie :D

Mówię Wam, atmosfera mega super chociaż pan komentator na skoczni ciut przytrzymany. Lepszy jest w Zakopanem. Poza tym wszystko ekstra. Wisła jest piękna, ludzie są mega mili a skocznia robi wrażenie zwłaszcza, że ulica biegnie zaraz pod samą skocznią.

Prosiłyście o relację więc jest. Jak widać na załączonych powyżej obrazkach :D

Udało mi się złapać najsympatyczniejszych Austriaków pod słońcem hehe

To może w kilku zdaniach o zawodach:

1.      Największym zaskoczeniem było to jak niscy są skoczkowie. Ja do najwyższych nie należę a jak widać powyżej Stefan i Manu wzrostem też nie grzeszą.

2.      Austriacy, Norwegowie, Japończycy, Rosjanie i Polacy… zawsze zrobią sobie z Wami zdjęcie, zamienią dwa zdania (chyba że jest to Schlieri bądź Morgi to nie ma takiej opcji ale o tym za chwilę ;) ), dadzą autografy, uśmiechną się, pomachają no są naprawdę ekstra :)

3.      Niemcy… nigdy ale to nigdy nie spotkałam ludzi, którzy mają tak wysokie mniemanie o sobie i wzbudzają we mnie tak dużą niechęć. I nie żeby stali i zabawiali ludzi ale Oni nawet zdania z kibicami nie zamienią. Jeszcze Freund czy Kraus to sobie jakąś fotę z kimś w jednym dniu strzelili ale Wellinger to dla mnie największy laluś niemieckiej kadry, który wyżej *** niż tyłek ma. I może się tym narażę ale naprawdę zniechęcił mnie do siebie swoim sposobem bycia. I nawiasem mówiąc to w ogóle nie umie grać w siatkówkę ;P Piłka chyba z 10 razy w ciągu 5 minut została przez Niego wyrzucona poza teren gdzie przebywali bez fanów.

4.      Podziwiam Schlierenzauera. Naprawdę kiedyś myślałam, że to zadufany w sobie koleś, który ma wszystkich gdzieś a tutaj… poszedł sobie pobiegać więc nie mógł poświęcić czasu fanom ale jak wrócił z rozgrzewki to stał na parkingu chyba z godzinę a wokół Niego niekończący się wianuszek wrzeszczących fanek. I cierpliwie rozdawał autografy, robił sobie zdjęcia chociaż widać było, że nie bardzo wiedział w którym kierunku się patrzeć :P zewsząd aparaty. Ja osobiście odpuściłam Go sobie. Wystarczyło mi, że stałam na tyle blisko żeby widzieć Go praktycznie na wyciągnięcie ręki.

5.      Niespodzianka zawodów – Morgi przyjechał w dniu konkursu indywidualnego. :) I też mimo, że nie startował mógł się schować i z ukrycia obserwować swoich kolegów a ten wyszedł do ludzi, robił zdjęcia, rozdawał autografy… i też trwało to chyba z dobrą godzinę. I zobaczenie Go obok, na żywo… Z resztą.. wszystkich ich zobaczenie na żywo to super przeżycie.

6.      Stałam zaraz obok takiego drewnianego domku, w którym sobie czekali na swoją kolej żeby wyjechać na skocznię. I pierwszego dnia w oknie siedzieli sobie Hilde i jeszcze jakiś ziom którego bez kasku nie poznałam :P a w dugi dzień Manu z Morgim i wychylał się jeszcze Stefan. Norwedzy z tego okna puszczali papierowe samoloty a najarane fanki usiłowały je złapać. :P

7.      Z grubsza to chyba wszystko ;) Każdemu polecam żeby chociaż raz zajrzał na konkurs bo to naprawdę super sprawa a skoczkowie to cholernie wychudzeni ale super sympatyczni (oprócz Niemców) zwykli chłopcy, którzy maja ekstra perfumy hehe

8.      Stefan Hula ma tak uroczą córeczkę i ta energiczną, że aż się buzia sama cieszy :D (ta mała pszczółka na zdjęciu powyżej.)

9.      A! No i zapomniałabym… Wracając do Wellingera… kiedy drugi raz skakał w konkursie indywidualnym… zaraz po tym jak w pierwszej serii huknął dość daleko to wszyscy ludzie w skupieniu na Niego patrzyli a ja inteligentnie na cały głos „Welli bula!” i wyobraźcie sobie jakie było zdziwienie i reakcje ludzi kiedy po wylądowaniu się wywalił a ja razem z siostrą zrobiłyśmy głośnie „tak!”. Wiem, jesteśmy okropne, bezduszne i w ogóle masakra. :P

No to teraz komentujcie kochane :*

P.S.: Koniecznie będę musiała coś zrobić dobrego z Manu w tym opowiadaniu co nie? Zasłużył :D