35. Kurs "Morgenstern?"

AUSTRIA, INNSBRUCK…

            Zazwyczaj w takich momentach w filmach wątpliwej jakości ktoś puka do drzwi, telefon zaczyna dzwonić albo przez okno wpada oddział specjalny. A tutaj nic takiego się nie działo. Odległość pomiędzy nimi była tak niewielka, że praktycznie oddychali jednymi ustami. Paradoks sytuacji? Oboje tego chcieli i oboje wiedzieli, że nie powinno do tego jeszcze dojść. Ale pokusa była zbyt duża. Przyciąganie zbyt silne. Pragnienie zbyt intensywne. I to serce, które biło tak głośno i wyraźnie, że każdy je słyszał… To wszystko sprawiło, że ich usta na moment się złączyły. Delikatne muśnięcie sprawiło, że po ich kręgosłupach przeszedł elektryzujący dreszcz. Jeden delikatny dotyk a serce wybuchało kulą ognia, która siała spustoszenie w całym ciele. A usta połączyły się ponownie. Pewniej… Intensywniej… I nie chciały się od siebie oderwać jakby były dwoma magnesami o przeciwnych biegunach. A ogień dochodził do głowy. I rozum zaczął się przebudzać.

„Przestań Go całować głupia!” – krzyczała podświadomość. – „Hej! Słyszysz co do Ciebie mówię?! Przestań! Chcesz żeby to zaszło zbyt daleko?!”

Delikatnie odsunęła się od Niego ale oparła swoje czoło o Jego. Przez chwilę uspokajała oddech, który wbrew woli przyspieszał. Przez chwilę miała ochotę zaszaleć. Tak po prostu dać się ponieść chwili. Ale zawsze trzeba pamiętać o konsekwencjach. Nie można pójść za daleko, bo można się zgubić. Nie można tworzyć nowych zakrętów kiedy droga zaczyna się prostować. A tym co się stało zaczynała skręcać lekko w bok. Tracąc wyznaczony kurs. Zaplanowaną podróż. Ale czy wyznaczone szlaki nie są zbyt nudne? Czy nie warto czasem zboczyć z kursu, żeby zobaczyć coś czego nikt inny jeszcze nie widział bo trzyma się schematów? Może czas zmienić kurs. Zostawić za sobą kurs „dobro wszystkich wokół” a obrać kurs „Morgenstern”?

- Chcę tylko wiedzieć czy mogę mieć nadzieję. – szepnął cicho. Znów poczuła przyjemny dreszcz kiedy delikatnie dotknął dłonią Jej policzka. Spojrzała Mu głęboko w oczy. I znów utonęła.

- Gdybym tego nie chciała, nie zrobiłabym tego. – powiedziała. A na Jego ustach pojawił się delikatny uśmiech.

- Wiem, że to nie jest jeszcze odpowiedni czas. W końcu nie masz teraz ochoty na skoczków. – powiedział cytując Ją wesoło. Również się zaśmiała. W Jego towarzystwie czuła się tak spokojnie i dobrze, że nie chciała tego przerywać.

- Muszę sobie wszystko ułożyć w głowie Thomas. – powiedziała poważniej.

- A w sercu? – zapytał.

- W sercu już dawno mam poukładane. – uśmiechnęła się lekko. Delikatnie ujął Jej dłoń i zaczął bawić się Jej palcami. – W swoim życiu kochałem tylko Kristinę. – powiedział szczerze. Popatrzyła na Niego uważnie nie wiedząc do czego zmierza. – Była dla mnie wszystkim i dała mi największy prezent jaki mogła dać. Ale nawet przy Niej nie czułem tego co czuję kiedy jesteś obok. – powiedział szczerze. Jego oczy zwróciły się w Jej stronę. Była lekko zszokowana i nie wiedziała co powiedzieć ale w głębi duszy bardzo cieszyła się z tych słów. Zawsze chciała być dla kogoś tak ważna. Usłyszeć tak piękne słowa.

„Maciek też mówił ładne zdania.” – wtrąciła podświadomość.

„Ale Jego nie kochałam.”

„A Thomasa kochasz?”

„Tak. Kocham Go.”

- Poczekam. – powiedział po chwili.

- Dziękuję. – szepnęła. A ich oczy znów nie mogły się od siebie oderwać…

***

- Czyli spędziliście wieczór razem? – spytał szczerzący się Stefan.

- Oglądaliśmy film. Poza tym przez pół wieczoru Zośka rozmawiała z lekarzami i bratem. Nie dorysowuj reszty. – powiedział blondyn podnoszący ciężary nogami. Biegający na bieżni obok Manuel tylko przysłuchiwał się tej wymianie zdań co chwilę zerkając w stronę wyjątkowo wesołego dziś Thomasa.

- Nie wnikam. – Kraft uniósł ręce w geście poddania się. I wszyscy wrócili do ćwiczeń. Trening przebiegał spokojnie. Pełno żartów i anegdot z wyjścia do klubu poprzedniego dnia towarzyszyło wysiłkowi, który był bardzo konieczny. Ponieważ forma skoczków dawała wiele do życzenia trener postanowił to co postanowił…

- Chłopcy posłuchajcie mnie. – zaczął wchodząc na salę. Jego mina mówiła, że nie ma najlepszych wieści. Obok Niego stała Zośka przeglądając karty wszystkich zawodników. –Wiem, że zawody letnie miały być dla Was treningiem i że bardzo cieszyliście się, że możecie w nich wziąć udział. I o ile na początku wszystko wyglądało nieźle tak teraz zwątpiłem w samego siebie i moje trenerskie zdolności. Mam tutaj Wasze wyniki testów sprawnościowych. I o ile Wasza równowaga i siła poprawiła się dzięki treningom z Zosią tak Wasz trening wydolnościowy leży i kwiczy, bo jak widać na załączonym obrazku wolicie plotkować jak stare baby zamiast porządnie się wybiegać! – zagrzmiał. Wszyscy spojrzeli na Niego uważnie. Od kiedy został trenerem jeszcze Go takiego nie widzieli. Wkurzonego na maksa. – Więc albo bierzecie się do roboty i w końcu zaczniecie mnie słuchać albo pożegnajcie się z sezonem letnim. Zostało Wam 3 konkursy. Jeżeli wolicie przesiedzieć przez ten czas w Villach na treningach to proszę bardzo! Czekam na Waszą decyzję do końca dnia! – powiedział i wyszedł.

- Auć. – jęknął Stefan.

- Aż tak jest źle? – zapytał Michael. Spojrzała na karty i westchnęła.

- Na moich zajęciach jest ok. To co zamierzałam z Wami osiągnąć to osiągnęłam. Ale rzeczywiście Wasza wydolnościówka leży i kwiczy. I Heinz raczej nie żartował mówiąc o zawodach. Musicie się poprawić. – powiedziała poważnie. – Macie szczęście, że nie wie, że byliście wczoraj w Klubie. Łby by Wam pourywał.

- I co mamy teraz zrobić? – zapytał Andreas.

- Najlepiej potrenujcie teraz trochę na bieżniach a potem do Niego idźcie i powiedzcie dlaczego macie taką słabą formę. I lepiej nie żartujcie kiedy będziecie z Nim rozmawiać. Dzisiaj ma naprawdę kiepski humor. – dodała. – Stefan, za pół godziny przyjdź to zerknę na ta Twoją nogę. Nie podoba mi się jak się zgina w kolanie. – powiedziała przyglądając się brunetowi i  po chwili odeszła w stronę swojego gabinetu.

- Zośka zaczekaj! – zawołał za Nią Manuel i podbiegł do Niej. Odwróciła się w Jego stronę z lekkim uśmiechem.

- Słucham Cię.

- Czemu nie było Cię wczoraj w Klubie? – zapytał.

- Chciałam spokojnie porozmawiać z bratem i Jego lekarzami. Dość długo mi nad tym zleciało. No a potem już mi się nie chciało. – wyjaśniła.

- Rozumiem. I co u Niego? – zapytał.

- Lepiej. Operacja się udała i wszystko idzie zgodnie z oczekiwaniami lekarzy. Ma dużo samozaparcia więc szybko wróci do siebie.

- To dobrze. – zerknął delikatnie w bok. Blondyn przyglądał się im uważnie. – O czekaj, masz tutaj coś. – powiedział i ściągnął niewidzialny paproch z włosów brunetki uśmiechając się wesoło. – Już. – stwierdził zadowolony widząc wzrok Thomasa. – To jak z tą naszą kawą? Aktualna?...

***

- Czy On Ją właśnie pogłaskał? – spytał zdziwiony Michael. Wszyscy zajęli swoje miejsca na bieżniach. Reszta spojrzała z uwagą na blondyna, który ze spokojem obserwował zaistniałą sytuację.

- Oni coś ze sobą kręcą? – zapytał Stefan. Blondyn jedynie wzruszył ramionami. Czy był zazdrosny? Oczywiście, że był ale po wczorajszym wieczorze był pewien, że może być spokojny o relację Zośki z Manuelem.

- Najprędzej spaghetti na widelcu. – stwierdził Gregor. – Jestem pewien, że Zośka nie poleci na te Jego szarmanckie oczka.

- A skąd ta pewność? – spytał Adreas.

- Woli blondynów. – powiedział pewnie czym wywołał uśmiech na twarzy Thomasa.

- Och. Czyżbym miał szansę? – spytał rozbawiony Michael.

- Woli przeraźliwie chudych blondynów. – poprawił się szatyn zerkając w stronę przyjaciela. Ten tylko założył słuchawki na uszy i z uśmiechem na twarzy stwierdził, że nic nie słyszy.

***

- Posłuchaj… - zaczęła delikatnie. – Manu ja… Ja Cię naprawdę bardzo lubię i chętnie pójdę z Tobą na tą kawę ale… no… nie chcę żebyś pomyślał sobie, że… no że ja coś do Ciebie… - zaczęła się jąkać.

- Rozumiem. – stwierdził zawiedziony.

- Po prostu… Muszę teraz pobyć trochę sama. – wyjaśniła.

- I tak nie mam na co liczyć prawda? – zapytał z lekkim uśmiechem. Westchnęła.

- Przepraszam ale… mogę Ci zaoferować jedynie koleżeństwo. – powiedziała szczerze. Spojrzał na biegających kolegów.

- Thomas ma cholernie dużo szczęścia. Więcej niż rozumu. Powiedz mi – zwrócił się do Niej. – Jak to jest, że kobiety wolą ćpunów z problemami niż normalnych facetów ze zdrową psychiką? – zapytał. Jej oczy powiększyły się do rozmiarów pięciozłotówek. – Przez przypadek zobaczyłem papiery na twoim biurku dotyczące opiekuna. – wyjaśnił. – Swoją drogą ciekawe czy opiekun powinien związywać się emocjonalnie z podopiecznym i co na to terapeuta i ośrodek. – udawał, że się zastanawia.

- Manu… Thomas to Twój kumpel z drużyny. – powiedziała niedowierzając, że rzeczywiście usłyszała to co usłyszała.

- Wiesz co? Mam dość tego jak wszyscy Go traktują. Jakby był nie wiadomo kim ważnym. Gdyby nie Heinz pewnie AZN już dawno wywaliłby Go z kadry. Nikt nie zauważa tego, że On już dawno się wypalił. Że na Jego miejsce mógłby przyjść ktoś bardziej zdolny i w ciągłej dobrej formie ale nie… Przecież Morgi to legenda, która choćby miała skakać na bulę ciągle będzie w kadrze.

- Przestań. Dobrze wiesz, że nic tutaj nie zależy ode mnie więc nie wiem dlaczego mi to wszystko mówisz.

- Jak bardzo zależy Ci na tym, żeby nikt nie dowiedział się o tym co działo się z Thomasem kiedy rzekomo był w klinice rehabilitacyjnej? – zapytał jak gdyby nigdy nic…

***

            Usiadła na schodach czekając na zamówioną taksówkę. W głowie miała tylko dzisiejszą rozmowę z Manuelem. Nigdy w życiu nie spodziewałaby się czegoś takiego po tym spokojnym i ułożonym chłopaku. Żołądek skręcał się Jej za każdym razem kiedy wspominała pytanie jakie Jej zadał. Dlaczego gdzie się nie obróci to wszędzie pakuje się w jeszcze większe bagno? Chciała żeby to wszystko się Jej śniło ale niestety życie snem nigdy nie było. Koszmarem – owszem. Taksówka przyjechała po kilku minutach. Po tak samo krótkim czasie była już w swoim nowym mieszkaniu. Swoim jak swoim ale zawsze coś. Usiadła w niewielkim pokoiku, w którym mieściło się jedynie łóżko i szafa. Powiesiła na ścianie zdjęcia swojej rodziny i Adeli. Przeprowadzka była szybka, bo jak może nie być szybka kiedy ma się tylko jedną wielką walizkę i nic swojego? I co dalej?

„Co zamierzasz?” – zapytała podświadomość.

„A co mogę? Mam tylko jedną opcję.”

„Chcesz być nieszczęśliwa?”

„Są rzeczy ważne i ważniejsze.”

„No właśnie! Powiedz wszystko Thomasowi.”

„Po co? Żeby się obwiniał, załamał i znowu zaczął brać?”

„A pamiętasz Wasz wczorajszy wieczór?”

„Nigdy Go nie zapomnę.”

„No właśnie. A co będzie jak On cały czas będzie czekał i okaże się, że nie ma na kogo?”

„Jestem w dupie.”

„Totalnej.”

„I co ja mam zrobić?”

„Odbierz telefon na początek.”

   Zerknęła na wyświetlacz. ADELA DZWONI. Odebrała od razu.

- Cześć blondynko – przywitała się. Chciała brzmieć normalnie ale raczej nie udało się Jej to.

- Co się stało? – spytała od razu przyjaciółka.

- Nic. Jestem trochę zmęczona. Przyjeżdżajcie szybko, bo czuję się tutaj sama jak palec w tym mieszkaniu. – powiedziała weselej.

- Już niedługo. Pojutrze nas zobaczysz. Twoja mama już się doczekać nie może.

- A Ty? – spytała poważniej.

- Ja tęsknię za Tobą zrzędo. Ale cholernie się boję tej wizyty.

- Chyba tej przeprowadzki chciałaś powiedzieć. – poprawiła Ją. – Widziałam wczoraj na wystawie jednego sklepu takie piękne śpioszki, że normalnie padniesz jak Ci je pokażę. – powiedziała z entuzjazmem.

- Może być. – powiedziała obojętnie.

- Adelka będzie dobrze. Zobaczysz.

- Nie jestem tego taka pewna.

- Hej. Od kiedy Ty taka bojaźliwa jesteś co? Mam Ci przypomnieć kto pobił jakiegoś pakera w barze?

- I co z tego?

- Jak to co? Jak Gregor będzie fikał to Ustawisz Go odpowiednio do pionu. Adelka kto jak nie ty? Poza tym Kto nie chciałby mieć z Tobą dzieci?

- Ten, kto w ogóle ich nie chce. – powiedziała załamana. Brunetka westchnęła. Wiedziała, że obawy Jej przyjaciółki nie są bezpodstawne. Ale nie mogła Jej dołować jeszcze bardziej. Musiała trwać przy swoim. – A co u Ciebie?

- Po staremu. – powiedziała wymijająco.

- Gregor mówił, że wczoraj jak wrócił z Klubu to spałaś wtulona w Morgiego na kanapie.

- Zasnęliśmy przy filmie. – wyjaśniła nie wgłębiając się w to co wydarzyło się wcześniej.

- Zocha co Ty przede mną ukrywasz?

- Nic.

- Jak tylko tam przyjadę to się Tobie przyjrzę, bo czuję, że coś jest nie tak. – pogroziła. Usłyszała w tym momencie dzwonek do drzwi. Zdziwiła się lekko, bo nikomu nie dawała tego adresu.

- Adelka, oddzwonię później, bo ktoś przyszedł, dobra?

- Ok. Trzymaj się!

Podeszła szybko do drzwi i otwarła je. Jakie było Jej zdziwienie kiedy zobaczyła gościa. A właściwie gości.

- A co Wy tu robicie? – zapytała.

- Myślałaś, że obejdzie się bez parapetówki? – zapytał wesoło Stefan ładując się z pozostałymi do środka. W reklamówkach mieli alkohol i prowiant. Usadzili się gdzie tylko się dało komentując wszystko co znajdowało się w mieszkaniu.

- Wyciągnęli adres siłą. – powiedział przepraszającym tonem Thomas. Spojrzała w te Jego błękitno-zielone tęczówki i zobaczyła iskry, które tliły się w Jego duszy napawając nadzieją i miłością. Tą prawdziwą. Uśmiechnęła się ale cały Jej spokój zaburzyła jedna myśl.

- Thomas musimy porozmawiać. – powiedziała poważnie.

- Coś się stało? – zapytał zaniepokojony.

- Ja…

- Zośka gdzie masz jakieś miski?! – usłyszała krzyk Stefana. Po chwili do mieszkania wszedł Manuel, który na powitanie pocałował Ją delikatnie w policzek.

- Ech, przepraszam Was na chwilę. – powiedziała i poszła pomóc Kraftowi w poszukiwaniach.

- Cześć Thomas. – przywitał się z Nim wesoło brunet.

- Cześć Manu. A co Ty taki wesoły dzisiaj? Czyżbyś wygrał w totka? – spytał z lekką drwiną blondyn przechodząc do salonu.

- Lepiej Morgi. Dziś w końcu wygrałem z Tobą. – powiedział zadowolony.

- Słucham? – zdziwił się lekko. Nie wiedział o co dokładnie chodzi brunetowi ale czuł, że mógł wymyślić coś głupiego.

- Zaraz się wszystkiego dowiesz. Nie martw się, mam zamiar się tym chwalić ile wlezie. – powiedział rozbawiony.

- Na pewno dobrze się czujesz? Bo mówisz jakbyś coś brał. – dogryzł koledze. Ten tylko spojrzał na blondyna z lekkim politowaniem.

- Ja nie jestem Tobą. – powiedział cicho i odszedł zostawiając oniemiałego blondyna na środku salonu.

            Zabawa trwała w najlepsze. Wszyscy śmiali się z wszystkiego. Może nie wszyscy. Były osoby, które ze zdezorientowaniem obserwowały poczynania Manuela. Taką osobą był Thomas, który cały czas zastanawiał się skąd brunet może wiedzieć o tej sprawie. Męczyło Go to niemiłosiernie ale wszystko miało się wyjaśnić za moment. Jeden moment, w którym cały świat dla blondyna runął. Przez jedno jedyne zdanie jakie usłyszał z ust Manuela, który wznosił na środku pokoju toast.

- Chciałbym wznieść toast za Zośkę. Naszą najlepszą fizjoterapeutkę. Mam nadzieję, że będzie Ci się tutaj dobrze mieszkało i że wszystko co tutaj przeżyjesz to będą same najszczęśliwsze chwile. Wszystkiego najlepszego kochanie. – powiedział i na oczach wszystkich tak po prostu pocałował dziewczynę wkładając w pocałunek całą namiętność jaką tylko potrafił z siebie wykrzesać. A Ona tak po prostu się temu poddała. Nie opierała się. A co najgorsze odwzajemniła pocałunek. I zapanowała cisza. Nikt nic nie powiedział. Każdy tylko patrzył na zszokowaną twarz Morgensterna. Nie spojrzała na Niego. Nie miała odwagi. Za to Manuel miał. I z dumą obejmował swoją nową kobietę. Każdy czekał na reakcję blondyna. A w nim coś pękło. Coś umarło. Ostatnia nadzieja. Zaufanie. Uczucie. Tak po prostu znikło. A jego miejsce zajęła wielka rysa na sercu, z której wylewała się gorycz porażki i zawodu.Uniósł kieliszek z szampanem.

- Wasze zdrowie. – powiedział i wypił wszystko do dna. Odstawił kieliszek na stolik i wyszedł z mieszkania trzaskając drzwiami…

***************************************

Witajcie Moje Drogie J

Kolejny rozdział za mną.

Kolejna komplikacja i kolejne zranienia.

Jak mówiłam już wcześniej nie wiem ile jeszcze powstanie rozdziałów natomiast wiem, że jeszcze wiele się wydarzy zanim dojdę z tą historią do końca.

Martwi mnie tylko ilość Waszych komentarzy.

Przyznam, że przez chwilę zwątpiłam w to co tworzę ale wiem, że gdzieś tam jesteście mimo, że nie komentujecie i że nadal mnie wspieracie.

Zapraszam też na mój drugi blog. Każdy set to inny rozdział <3 Tam też Was potrzebuję.

Kolejny rozdział już w sobotę.

Buziole :*