23. Mała Zocha w wielkim świecie...

KRAKÓW...

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - zapytała blondynka po drugiej stronie monitora. Miała łzy w oczach. Poznała brata Zośki, bo często odwiedzał siostrę w Krakowie. Mimo, że chłopak miał dopiero 17 lat był cholernie dojrzały i wrażliwy. I bardzo inteligentny. Blondynka uwielbiała z Nim rozmawiać. Uwielbiał chodzić po górach dlatego nie mogła sobie wyobrazić Jego przykutego do wózka. A słysząc wieści o Jej mamie nie potrafiła powiedzieć nic innego. - Zośka ja wracam do domu. - oznajmiła.

- To niepotrzebne. Za 3 godziny mam samolot do Wiednia. - dodała. 

- Kiedy Cie zobaczę? - zapytała.

- Jak tylko będę miała taką możliwość to przyjeżdżam do Polski. Mam tylko jedną prośbę...

- Co tylko chcesz. - powiedziała natychmiast.

- Zaopiekujesz się moją mamą? - spytała drżącym głosem. 

- Oczywiście, że tak. Jak tylko wyjdzie ze szpitala to zabieram Ją do siebie. - odparła. Adela mimo, że pochodziła z dość bogatej rodziny chciała być bardzo niezależna od rodziców. Co nie zmieniało faktu, że dom przepisany na Nią przez ojca przyjęła z radością. To właśnie tam miała zamiar opiekować się mamą Zośki. Rodzina Zośki była jedną z tych rodzin, które miały tylko siebie. Nieżyjący ojciec, matka i dwójka dzieci. Nikt więcej. Żadnych ciotek, żadnych kuzynek, nikogo... Mogli liczyć tylko na siebie. Dlatego Adela wiedziała jak ciężko teraz musi być przyjaciółce. Wszystko zwaliło się Jej na głowę. - Co na to wszystko Maciek? - zapytała niepewnie. Zauważyła smutek pojawiający się na twarzy brunetki.
- Dużo o tym rozmawialiśmy. Bardzo mnie wspiera. Nie chciał żebym wyjeżdżała ale nie mam innego wyjścia. Zaproponował, że da mi część pieniędzy.
- I co powiedziałaś?
- Nie zgodziłam się.
- Przecież to by Ci ułatwiło sprawę. Mogłabyś wcześniej wrócić z Austrii. - stwierdziła nie rozumiejąc zachowania przyjaciółki.
- Powiedziałam Wam o tym żebyście nie domyślali się dlaczego wyjeżdżam i  nie odebrali tego źle. Nie chcę pieniędzy. Nie wiem kiedy będę mogła oddać poza tym...
- Poza tym? - dopytywała.
- Jestem z Maćkiem nieco ponad miesiąc. To zbyt krótko żeby rozmawiać o planach na przyszłość i byciu razem na dobre i na złe. Owszem zależy mi na Nim cholernie i czuję do Niego ogromne uczucie ale nie potrafię jeszcze powiedzieć, że Go kocham. To dla mnie stanowczo za wcześnie. A jak teraz wyjadę... wszystko może się zmienić.
- Myślisz, że Wasz związek nie przetrwa?
- Nie chcę się z Nim rozstawać Adela... Tylko ja mam przeczucie, że kiedy wyjadę coś się z czasem zmieni i już nie będziemy ze sobą tylko obok siebie. Boję się, że staniemy się dla siebie obcy. I to cholernie boli.
- Kurrde jaką ja mam ochotę Cie teraz przytulić... - westchnęła. - Nie ważne co się wydarzy ja zawsze będę po Twojej stronie Zocha. - zapewniła.
- Jak pogoda w Egipcie? - zapytała brunetka chcąc zmienić temat.
- Och gorąco jak diabli i co chwilę... zaraz... - przerwała. - Skąd wiesz że jestem w Egipcie? - zapytała. Brunetka westchnęła.
- On chce się oświadczyć Sandrze Adelka. Ten facet ma już prawie obrączkę na palcu w co Ty się pakujesz? - zapytała.
 Blondynka wyglądała jakby Ją ktoś kopnął w brzuch.
- Wiem, że Gregor chce się Jej oświadczyć.
- I tak po prostu zgadzasz się na romans? - zdziwiła się. - Nie poznaję Cię...
- Czasem... - zaczęła niepewnie. - Czasem człowiek po prostu musi zrobić coś niezgodnego ze swoim sumieniem. - powiedziała. - Wiem, że to jest złe ale przez ten czas, który z Nim spędzam... Zośka ja jeszcze nigdy nie byłam taka szczęśliwa. - wyznała a oczy Jej się zaświeciły. - Wiem, ze to nie potrwa długo i że już nigdy się nie powtórzy. Ale nie chcę żałować potem że czegoś nie zrobiłam mając do tego okazję.
- Wiesz jak poczułaby się ta dziewczyna jakby się dowiedziała? Pomyślałaś o Niej?
- Nie. I nie mam zamiaru. - odpowiedziała natychmiast.
- Nie widzisz tego, że On po prostu Cię wykorzystuje?
- Nie dbam o to.
- Boże... jak to się stało, że aż tak zawrócił Ci w głowie? - zapytała cicho.
- Zośka... ja chce po prostu być przez chwilę szczęśliwa. - usłyszały dzwonek do drzwi. - To Maciek?
- Tak.
- Kopnij Go ode mnie. - powiedziała i rozłączyła się. Brunetka zamknęła laptopa i otwarła drzwi chłopakowi. Stał w drzwiach z miną mówiącą wszystko. Nie chciał Jej odwozić na lotnisko. W ogóle nie chciał żeby gdziekolwiek wyjeżdżała. Przez ostatnie dni jeszcze bardziej uświadomił sobie jak ważna jest dla Niego. Jak bliska. Jak bardzo Ją kocha. Wiedział, że Ona także darzy Go ogromnym uczuciem. Wiedział dlaczego nie powie Mu tych dwóch słów które tak bardzo chciał od Niej usłyszeć. I rozumiał to. Ale tęsknił za Nią już teraz. Za każdym Jej spojrzeniem, za każdym dotykiem, za każdą wspólną nocą...
- Jestem gotowa. - powiedziała cicho, przyciągając małą walizkę do siebie. Pokiwał tylko głową i wziął walizkę kierując się do samochodu...

INNSBRUCK...

   Każdy dzień, który mógł spędzić z córką był wyjątkowy. Ten także. Duma rozpierała Jego serce kiedy widział jak półtora roczna Lily walczy o to żeby porozmawiać z napotkanymi podczas spaceru zwierzętami. Jej gaworzenie było tak piękne, że nie był w stanie się nie uśmiechać. Codziennie dziękował Bogu za ten skarb. Teraz Jego życie bez tej małej istotki praktycznie nie miałoby sensu. Bo to Ona była sensem.

- Wygadana po tatusiu - zauważyła blondynka. 

- Dobrze, że urodę odziedziczyła po Tobie. - zaśmiali się.

- Jesteś pewien że transfer Sylvii jest najlepszym rozwiązaniem? - zapytała.

- To jedyne rozwiązanie Kristy. - oznajmił poważniej.

 Mimo, że nie byli ze sobą nadal potrafili szczerze rozmawiać. Faza przyjaźni na jakiej zbudowali swój związek nigdy nie minęła. Mimo, że miłość nagle zniknęła przyjaźń pozostała. Być może dla ludzi z boku wyglądało to dość dziwnie. Ale skoro nadal się szanują i umieją ze sobą rozmawiać to po co toczyć jakieś dziwne wojny? Zwłaszcza, że oboje tak samo mocno kochają owoc ich związku. A dobre relacje pomiędzy rodzicami to najlepsza rzecz jaka może spotkać dziecko.

- Thomas... - zaczęła. - Wiesz, że poprę każdą Twoją decyzję ale... 

- Co jest?

- Wiem o tej dziewczynie z internetu. - wyznała. - I wiem, że Ją poznałeś. Wiem, że to dziewczyna Maćka i wiem, że teraz ma kłopoty.

- Manu ma stanowczo za długi jęzor. - westchnął.

- Zakochanie się nie jest czymś złym. - dodała. - Tylko jest jedna zasada. Jeżeli Ona kocha Maćka, nie możesz tego zniszczyć. - zakończyła. Wzięła małą na ręce i przeszła dalej zostawiając blondyna samego ze swoimi myślami.

KRAKÓW...

   Stojąc w kolejce do rękawa samolotu miała ochotę zapłakać. Mimo, że Maciek cały czas Ją przytulał i całował mówiąc że wszystko będzie dobrze Ona nie potrafiła w to uwierzyć. Ciągle czułą, że stanie się coś niedobrego. 

- Zosiu... - szepnął Jej do ucha kiedy osoby przed Nią wchodziły już na pokład. Spojrzała w te Jego smutne oczy i nie wiedziała co powiedzieć. Łzy musiały wypłynąć. Chociaż tak bardzo Je zatrzymywała. - Hej, nie płacz... Wszystko będzie dobrze zobaczysz. - zapewniał. - Jak dotrzesz na miejsce to zadzwoń. I niczym się nie przejmuj. Musisz teraz być silna. Kto jak nie Ty? - zaśmiała się lekko i mocno wtuliła w Jego ramiona. 

- Te ostatnie dni...

- Ciii wiem... - szeptał. - To były najlepsze chwile w moim życiu. 

 Odsunęła się od Niego żeby ponownie spojrzeć Mu w szczere oczy. Pocałował Ją. Bardzo delikatnie i zmysłowo zapamiętując z tej chwili wszystko. 

- Kocham Cię. Pamiętaj o tym. - dodał. Pokiwała szybko głową i nie chcąc rozpłakać się na dobre weszła na pokład samolotu.

  Lot nie był długi. Gdyby nie to, że facet obok Niej co chwilę czegoś chciał byłby nawet przyjemny. Odetchnęła z ulgą kiedy stewardessa potwierdziła dotarcie na miejsce. Słońce świeciło wysoko na niebie powodując, że niewdzięczne krople potu zalewały Jej czoło. Lotnisko było wielkie i łatwo było się tam zgubić. Tłumy ludzi, którzy spieszyli się nie wiadomo dokąd spowodowały u brunetki lekki atak paniki. Właściwie nie wiedziała co ma teraz robić. Dotarła do postoju taksówek i kazała się zawieź pod siedzibę kliniki rehabilitacyjnej na obrzeżach Wiednia. To tam miała czekać na Nią praca, która pozwoli na operację Jej ukochanego brata. I tylko ta myśl pchała Ją do przodu. Musiała sobie poradzić dla Niego. Dla Szymona.

  Kiedy dotarła pod ogromny budynek cały oszklony zielonymi szybami weneckimi poczuła się jakby była w siedzibie FBI. Na wejściu ochrona, wszyscy elegancko ubrani, kobiety w odpowiednich uniformach z odpowiednimi makijażami i fryzurami... Patrząc na jej krótkie spodenki t-shirt i trampki można by powiedzieć, że zgubiła się podczas zwiedzania okolicy. Podeszła do miejsca wyglądającego jak hotelowa recepcja. Za ladą stała miło wyglądająca młoda kobieta, która miała doklejony na siłę uśmiech na ustach. 

- Dzień dobry, ja nazywam się Zofia Pawlak i miałam się dzisiaj zgłosić do pracy. - powiedziała na wstępie. Kobieta zmierzyła Ją wzrokiem. - Jestem tu prosto z lotniska. - wyjaśniła chcą jakby wytłumaczyć swój naganny ubiór. Lekko Ją to bawiło ale lepiej nie robić sobie wrogów już na początku.

- Proszę chwilkę poczekać. Kruszynka się Panią zaopiekuje. - powiedziała.

- Kruszynka?

- Zaraz do Pani przyjdzie Pani opiekunka. Proszę sobie usiąść na kanapie. - wskazała miejsce w poczekalni.

 Brunetka posłusznie wykonała polecenie i cierpliwie czekała aż owa Kruszynka zjawi się obok Niej. Od razu zaczęła się obawiać tego miejsca. Ludzi tu pracujących. Ktoś kto wymyśla takie pseudonimy nie może być normalny. Po chwili u Jej boku zjawiła się wspomniana opiekunka.

- Witam, nazywam się Samantha Haas dla znajomych "Kruszynka". Będę Twoją opiekunką podczas pierwszych kilku tygodni pracy. - przedstawiła się. Kiedy brunetka na Nią spojrzała od razu domyśliła się dlaczego owa Samantha ma takie a nie inne przezwisko. Kobieta miała młodą, przyjazną twarz, duże piwne oczy, burzę czerwonych loków na głowie i jakieś 30kg nadwagi.

- Witaj, jestem Zofia. - uścisnęły sobie dłoń.

- Dobrze, że masz ze sobą bagaż możemy jechać od razu. - powiedziała i ruszyła przed siebie.

- Dokąd jechać? - zapytała zdezorientowana. 

- Do Naszego nowego miejsca pracy.

- To nie będę pracować tutaj? - spytała ponownie.

 Wsiadły do czarnego dużego samochodu i Samantha pewnie ruszyła przed siebie.

- Nie. Tutaj już mają komplet. Mam Cię przygotować do przejęcia innego stanowiska. Wprowadzić w zakres obowiązków, zapoznać z klientami oraz harmonogramem wyjazdów. Masz paszport? - zapytała.

- Mam... ale...

- To świetnie. Nie będzie problemu z podróżami do Japonii.

- Do Japonii?

- Musimy Ci znaleźć jakiś hotel dopóki nie wynajmiesz sobie mieszkania ale z tym nie będzie problemu. Chyba.

- Ok, powoli, powiedz mi proszę, bo czegoś tutaj nie rozumiem, gdzie My jedziemy i kto będzie naszym klientem? - zapytała zaniepokojona...

INNSBRUCK...

   Puste mieszkanie to najgorsza rzecz jaka może spotkać mężczyznę kolo 30stki. Ciszę przerywa jedynie głos pochodzący z telewizora. Usiadł na kanapie przed nim i rzucił klucze na szklany stolik. Rozejrzał się dokoła. Nic tylko czas poczuć się staro i samotnie. Kiedy nie mieli zgrupowań nie mieszkali wspólnie. Nie było grupowych wygłupów. Ale Jego życie i tak było wesołe. Od kiedy Schlierenzauer został Jego współlokatorem nie cierpiał na nudę. Oczywiście do czasu kiedy Gregor nie postanowił wyjechać na wakacje romansując z Adelą. Pokręcił głową myśląc o tym. Nie rozumiał przyjaciela. I chyba nie chciał zrozumieć. Obiecał sobie kiedyś, że nie będzie się wtrącał w Jego życie mimo, że bardzo czasem tego chciał. Tylko, że tym razem szatyn ostro przegiął. I nic dobrego z tego nie wyniknie. Myśląc o Gregorze i Adeli nie mógł nie pomyśleć o Zośce. Ta dziewczyna mimo usilnych starań cały czas siedziała Mu w głowie. Ciągle zastanawiał się jak mógłby Jej pomóc. Jak mógłby Ją zdobyć... O tym myśleć nie powinien ale to przychodziło samo i było silniejsze od Niego. Spojrzał na zegarek. 

- Powinnaś być już w Wiedniu... - stwierdził. 

 Wyciągnął telefon i zastanawiał się czy nie zadzwonić do Niej. Sprawdzić czy wszystko w porządku. Czy nikt Jej nie oszukał. Czy się nie zgubiła. W końcu była taka mała i drobna... Uśmiechnął się na tą myśl. Była jak Calineczka. W tym momencie na wyświetlaczu pojawiło się Jej imię. Zdziwił się nieco ale odebrał od razu.

- Właśnie miałem do Ciebie dzwonić. - powiedział wesoło. - Jak podróż?

- Świetnie. Thomas... mam problem. - oznajmiła nieśmiało.

- Co się stało? - spytał zaniepokojony. Bezwiednie wstał z kanapy i podszedł do okna.

- Nastąpiła mała zmiana planów w tej firmie w której miałam pracować. Zarezerwowałam już sobie hotel w Wiedniu ale musiałam odwołać rezerwację i...

- Ale co się stało?

- Thomas... moglibyśmy się spotkać? - zapytała.

- Wiesz, że chętnie bym to zrobił ale droga do Wiednia zajmie mi co najmniej 4 godziny... Dlaczego musiałaś odwołać rezerwację? Gdzie Ty będziesz nocować?

- Ech... Nie jestem w Wiedniu. - oznajmiła.

- A gdzie? - teraz zaczął się na prawdę martwić. 

- W Innsbrucku. Siedzę na deptaku obok jakiejś cukierni...

Po pierwsze:

100 laaaaat 100 laaaaat

Niech żyje naaaaaaaaaaaaaaaaaaaam!!

A kto?

Maaaaaaaaaaaaciuuuuuuuś!! :*

Po drugie:

Nie mogłam się powstrzymać :D

Taaaaka jest słodziutka ^^

**********************************************************************************

Na tym zdjęciu Morgi ma strasznie duże zmarszczki nie sądzicie? :P

A co do rozdziału to same oceńcie sytuację. :)

Mam nadzieję, że się Wam spodoba :)

Buziole :*